Ειλικρινά δίστασα για να κατατάξω το συγκεκριμένο ιστορικό ανέκδοτο στη σειρά των μεγάλων ιατρικών απατών, γιατί από τα διάφορα μέρη, σίγουρα δεν υπήρχε γνώση ή πρόθεση ιατρικής απάτης. Υπήρχε όμως σαφέστατη εξαπάτηση, οπότε τιμητικά και μόνο το τοποθετούμε στο πάνθεο της ανθρώπινης ηλιθιότητας, που πάντα ελπίζει σε κάποια θαυματουργική θεραπεία.
Λίγο πριν τις αρχές του Ά Παγκοσμίου Πολέμου, όλες οι βασιλικές οικογένειες, μετά από γενιές ενδογαμιών και εξακολουθώντας να παίρνουν πολύ στα σοβαρά το ρόλο τους, είχαν καταντήσει να συνδέονται με πρώτου ή το πολύ δευτέρου βαθμού συγγένεια με γενάρχη όλων, την ατρόμητη γιαγιά, τη βασίλισσα Βικτωρία της Αγγλίας, η οποία πέρα από την ονομασία μίας ολόκληρης εποχής, ως Βικτωριανή, κληροδότησε στα παιδιά και εγγόνια και ανίψια της και το γονίδιο της Αιμορροφιλίας. Πρόκειται για μία εφιαλτική ασθένεια στην οποία το αίμα δεν πήζει σωστά και σε ακραίες και σοβαρές μορφές της νόσου, μπορεί να επιφέρει ακόμα και το θάνατο.
Μία τέτοια μορφή είχε κληρονομήσει από την προγιαγιά του ο διάδοχος του τσαρικού θρόνου της Ρωσίας και μοναχογιός του Νικόλαου του Β΄, που είχε την ατυχία να αποτελέσει και το τελευταίο Τσάρο της τεράστιας χώρας. Ο μικρός Αλεξέι πέρα από τις τεράστιες ελπίδες διαδοχής, έφερε πάνω του και την τρομερή ασθένεια, που κάθε κρίση μπορούσε να φέρει το τέλος της δυναστείας, το οποίο ως γεγονός μπορεί να ερμηνευθεί με διάφορους συμβολικούς τρόπους.
Ο γιατρός της τσαρικής οικογένειας, Ευγένιος Μποτκίν, βρήκε τη λύση. Το πιο μοντέρνο φάρμακο που κυκλοφορούσε στην Ευρώπη, κατασκευασμένο στα πιο σύγχρονα εργαστήρια της Γερμανικής φαρμακοβιομηχανίας. Οι δράσεις του ποίκιλλες και το όνομα αυτού, Ασπιρίνη. Με ειδική αμαξοστοιχία και με τιμητική φρουρά το φάρμακο εισήχθη στη Ρωσία, και με τις ευλογίες του Κάιζερ Γουλιέλμου, θείου του μικρού Αλεξέι, που πέρα από την ευκαιρία να βοηθήσει ένα μικρό παιδί, διείδε και την ευκαιρία να συσφίξει τις σχέσεις του με τη τεράστια χώρα.
Παρόλο τη θαυματουργική της δράση, η Ασπιρίνη, δεν ωφέλησε το νεαρό ασθενή, αλλά κατά περίεργο τρόπο, φάνηκε να τον χειροτερεύει. Ίσως το γεγονός ότι μία από τις λειτουργίες της, και σήμερα ο κύριος λόγος για την οποία την χρησιμοποιούμε, είναι η αντιαιμοπεταλιακή της δράση, δηλαδή εμποδίζει τη λειτουργία των αιμοπεταλίων του σώματος, που αποτελούν και το κύριο συστατικό του αίματος που δρα στην πήξη του, να την καθιστούσε ένα εντελώς ακατάλληλο για τη συγκεκριμένη αρρώστια φάρμακο. Με άλλα λόγια, ο καημένος ο γιατρός προσπαθούσε να σβήσει την φωτιά με βενζίνη. Ο Αλεξέι έπαιρνε το θαυματουργό φάρμακο που κάθε δόση του κινδύνευε να τον σκοτώσει.
Εδώ μπαίνει στην ιστορία μας ο τεράστιος απατεώνας, που έγραψε με μεγάλα γράμματα το όνομά του στην ιστορία της εξαπάτησης, ο Γρηγόρη Ρασπούτιν. Παρόλο που έχουν γραφτεί άπειρες βιογραφίες, έγιναν έρευνες λεπτομερειακές, ακόμα και από κομουνιστές ιστορικούς που είχαν το περίστροφο στο κεφάλι τους να τους απειλεί, ελάχιστα πράγματα είναι πραγματικά γνωστά γι’ αυτόν. Προσωπική μου υπόθεση είναι ότι ήταν ένας αγρότης στην τεράστια παγωμένη Ρωσία, που η αγροτική ζωή δεν ήταν αρκετή γι’ αυτόν και παρόλη την αγραμματοσύνη του είχε τεράστιες διανοητικές ικανότητες και ήθελε να ξεφύγει.
Όταν ήρθε στην πρωτεύουσα παρουσιάστηκε ως μοναχός – θεραπευτής, βασιζόμενος σε δύο τεράστιες παραδόσεις της ρωσικής δεισιδαιμονίας, του Σαμανισμού και των Άγιων – θεραπευτών. Το πώς έφτασε στα αυτιά της Τσαρίνας η φήμη του ως θεραπευτή είναι μυστήριο, αλλά το ακόμα μεγαλύτερο μυστήριο είναι το πώς δέχτηκε η τσαρική αυλή την παρουσία του Ρασπούτιν στο παλάτι ως θεραπευτή του μοναδικού διαδόχου.
Εννοείται ότι ο Ρασπούτιν πέρα από μία σειρά σκληρών προσευχών και σαμανιστικών τελετών, το πρώτο πράγμα που επέβαλε ήταν η διακοπή της ασπιρίνης, ως φάρμακο του σατανά. Και ως από θαύμα, η υγεία του μικρού Αλεξέι βελτιώθηκε.
Ο Ρασπούτιν καθιερώθηκε ως μέλος και στενός σύμβουλος της τσαρικής οικογένειες, με τραγικές συνέπειες για αυτήν, αλλά και για τη Ρωσία, όπως και τελικά για τον ίδιο τον εαυτό του, αφού μετά από μία άσωτη ζωή με όργια με όλη τη ρωσική αριστοκρατία, όντας στενός σύμβουλός του Νικόλαου, βρέθηκε τελικά δολοφονημένος από ένα στενό κύκλο συνωμοτών.
Όταν πρωτοδιάβασα την ιστορία, αυτό που κατάλαβα είναι ότι ώρες ώρες η ρίζα της ιατρικής εξαπάτησης κρύβεται όχι μόνο στην ανθρώπινη βλακεία και την άγνοια, αλλά και στον πρόωρο ενθουσιασμό των επιστημόνων. Η αποτυχία μας όταν βιαζόμαστε και παραπαίρνουμε ρίσκα και θάρρος, θα είναι η επιτυχία του αγύρτη που έρχεται να διορθώσει τα σφάλματά μας είτε από τύχη είτε από απλή κοινή λογική.
Και τελικά ιατρική εξαπάτηση είναι η ιατρική αποτυχία, ιδωμένη από μία διαφορετική σκοπιά. Στο τέλος βέβαια η γνώση θριαμβεύει.
Η ασπιρίνη που παραλίγο να σκοτώσει το μικρό Αλεξέι, αποτελεί ένα από τα θεμελιώδη φάρμακα του σύγχρονου κόσμου που έχει σώσει εκατομμύρια ζωές. Ο μικρός Αλεξέι όμως, όπως και ο πατέρας του, πέθαναν δολοφονημένοι από την επανάσταση των Μπολσεβίκων, μία μικρή αιτία της οποίας υπήρξε και η δυσφήμιση του τσαρισμού από την στενή σχέση με έναν φανερά αγύρτη και απατεώνα όπως ο Ρασπούτιν .
Ο καημένος ο γιατρός Μποτκίν, αφού έχασε τους δύο του γιους στο Ά Παγκόσμιο πόλεμο, ακολούθησε την τσαρική οικογένεια στην εξορία και μένοντας πιστός μέχρι το τέλος, πέθανε δολοφονημένος μαζί τους σε κάποιο ξέφωτο του δάσους στη Σιβηρία. Δεν ξέρουμε στο διάστημα εκείνο, πως προσπαθούσε να θεραπεύσει το μικρό Αλεξέι από τις κρίσεις της ασθένειάς του. Σίγουρα πάντως δεν υπήρχε πια η πανάκριβη ασπιρίνη στην φαρέτρα του.
Είχε άραγε αντιληφθεί το λάθος του;